بديهى است كه در يك فضاى كارگاهى نيازى به هماهنگى ميان هنرمندان نيست، برعكس برخى از روش‌هاى انتخاب كه شبيه به پاك كردن ماهى است. يعنى ابتدا ماهى را با آب سرد می‌شويند تا ترشحات لزج روى پوست از بين برود. سپس پشت چاقو را در طول ماهى از دم تا سر می‌كشند تا فلس يا پولک‌ها كنده شوند. ماهى را می‌چرخانند و در خط شكمی‌اش نزديك به باله، دنبال يك سوراخ كوچك می‌گردند. سپس نوك چاقو را در اين سوراخ فرو می‌برند و پوست را از دم تا آبشش شكاف می‌دهند. اندام‌هاى داخلى را به طور كامل خارج می‌كنند و ماهى را بار ديگر با آب سرد می‌شويند. در كارگاه اما هركس موضوعى را در پروسه توليد قرار می‌دهد. شايد هم گاهى بر حسب اتفاق توليداتى در كنار هم نتيجه‌اى به بار آورند، اما اغلب اوقات هم هيچ اتفاقى نمی‌افتد جزاينكه اجزا و اشيا به آرامى جاى خود را پيدا می‌كنند. نه اينكه يك رابطه اطمينان‌بخش متقابل ميانشان بوجود آيد يا يك ژست رسمى به خود بگيرند و يا حتى به يك مجموعه واحد بدل شوند بلكه به مرور نظام حيرت‌انگيزى در اين بی‌نظمى پديدار می‌گردد و اين شايد بهترين شكل از نمايشى باشد كه نمايشگاه‌گردان ندارد.

آرش حنايى